αναδημοσιεύσεις από την ασταμάτητη μηχανή
Σάββατο 26 Δεκέμβρη. Ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάστηκε η τρομοεκστρατεία διαρκείας σ’ ένα μόνο μέρος του κόσμου διεκδικεί, πράγματι, δάφνες «επιστημονικότητας» αν με τον όρο «επιστήμη» εννοεί κανείς τον συγκερασμό επιλεγμένων μισών αληθειών και ολόκληρων ψεμμάτων απ’ τα στόματα καλοπληρωμένων (ή απλά φίλων της καριέρας) ειδικών. Μέσα σ’ αυτό το στενό μεν αλλά οργιώδες περιβάλλον προπαγάνδας, τα «τεστ ανίχνευσης του κορονοϊού» έχουν την δική τους κεντρική θέση. Αφού, αν όχι κάτι άλλο, διεκδικούν την λάμψη του «αντικειμενικού» (και άρα επιστημονικού) εργαλείου, του μέσου που προσφέρει τις «αποδείξεις». Είναι έτσι; Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το αγγλικό πρωτότυπο της κινεζικής αναφοράς
Σάββατο 26 Δεκέμβρη. Γράφουμε (ότι) «ξέρουμε»… Ξέρουμε, όμως, στ’ αλήθεια; Σε ποιούς και πόσους αντιστοιχεί ένας τέτοιος πληθυντικός; Κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των υποτελών στα δυτικά καπιταλιστικά κράτη ξέρει πολύ καλά είτε τα gossip των διασημοτήτων είτε οποιαδήποτε ασυνάρτητη τερατολογία βρει πρόχειρη στον κυβερνοβούρκο ενώ ταυτόχρονα ΔΕΝ ξέρει εκείνα που θα έπρεπε να κοπιάσει για να μάθει και είναι τα πιο κρίσιμα για την ζωή, τότε όχι μόνο η τρέχουσα κορονο-κρίση αλλά οποιαδήποτε άλλη κατασκευασμένη κρίση εντός ή εκτός εισαγωγικών μπορεί να μεθοδευτεί οποιαδήποτε στιγμή. Φαίνεται πως είναι σε εξέλιξη μια μισο-υπόγεια πραγματική κρίση στις πρωτοκοσμικές, δυτικές κοινωνίες, που
Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Να αντιγράψουμε απ’ τον στρατηγικό μας εχθρό τον μιλιταρισμό του, και να τον κάνουμε εισαγωγή σαν θεραπευτική βασιλική οδό· να πετάξουμε στα σκουπίδια οτιδήποτε άλλο σχετικά με τις μεθόδους του· να αξιοποιήσουμε τα υγιειονομικά πραξικοπήματα που τόσο καιρό πριν είχαμε ονειρευτεί για λογαριασμό των high tech εταιρειών μας σε βάρος τελικά (και πάλι) των στρατηγικών εχθρών μας: αυτή η δολιότητα, αυτός ο προσχεδιασμός, αφορούμε άραγε αποκλειστικά και μόνο τον έλεγχο επί των δυτικών, πρωτοκοσμικών κοινωνιών; Για να το πούμε διαφορετικά: θα φτιάξουμε το κατάλληλο θανατόμετρο και θα φωνάζουμε ότι τα πτώματα ρέουν άφθονα!… Αυτό μόνο και μόνο
Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Συνήθως τέτοια μέρα ξαναγεννιόταν ο γυιός του μεγάλου αφεντικού. Με την σχετική κατάνυξη του εορτασμού των γενεθλίων, και τα λοιπά. Cool άτομο απ’ ότι λένε οι πιστοί του, είπε και κάτι για το «άλλο μάγουλο». Αλλά φέτος όλα άλλαξαν, και κατά πως τα λένε οι ειδικοί (που ξέρουν απ’ αυτά) μπορεί να άλλαξαν για πάντα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να έρθει αυτός επάνω, να ζητήσει τα ρέστα για την κακομεταχείριση του κορονο-γυιού του – γιατί όχι; Καλού κακού μην ξαναβγεί ποτέ κανένας απ’ το σπίτι του! Και κυρίως, να μην ξαναβγεί απ’ τις τρύπες της λογικής
Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Υποδείξαμε χτες ότι σ’ όλο το 2020 ξεδιπλώθηκαν δύο διαφορετικοί «τρόποι αντιμετώπισης» του τσαχπίνη, βάζοντας δίπλα δίπλα τον «τρόπο Α» (κίνα) και τον «τρόπο Β» (ε.ε. + ηπα). Είναι βέβαιο πως περισσότερα κράτη μπορούν να τοποθετηθούν είτε στον έναν είτε στον άλλο, χωρίς να αλλάξει η σύγκριση, το περιεχόμενο και το πολιτικό της νόημα· πολιτικό όχι ως προς το «ποια συνταγή είναι καλύτερη» αλλά ως προς το ποια συνταγή εξυπηρετεί τι. Αν ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο covid ήταν ο Β, τότε αυτή τη στιγμή (αναλογικά με τους πληθυσμούς) το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο θα έπρεπε
Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Μια μέρα πριν, στις 9 Μάρτη 2020, ο ιταλός πρωθυπουργός Conte επέβαλε καθολική απαγόρευση κινήσεων στο σύνολο της ιταλικής επικράτειας. Η στρατοαστυνομική πλευρά του «κινέζικου μοντέλου» είχε (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!) εισαχθεί και σε ευρωπαϊκό έδαφος, και μάλιστα σε βάρος ενός πληθυσμού όχι ιδιαίτερα φημισμένου για την πειθαρχία του σε απαγορεύσεις. Η ιταλία ήταν η πρώτη περίπτωση εφαρμογής του τρόπου Β στον δυτικό κόσμο, η πρώτη δοκιμή της βίαιης αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων στο σύνολό τους… Όμως ανάμεσα στα τέλη Γενάρη και στις αρχές Μάρτη ο χρόνος ήταν υπεραρκετός για να μάθουν οι πολιτικές βιτρίνες (και οι ειδικοί τους) στην
Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Το ότι στην κίνα (και στους ανατολικούς καπιταλισμούς πιο γενικά) ο «ασυμπτωματικός» του covid ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ απειλή για την δημόσια υγεία ενώ στους δυτικούς ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ (αναφερθήκαμε σ’ αυτό πριν δυο μέρες) δεν είναι, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, απλά υγιεινομικό ζήτημα ή «διαφωνία μεταξύ ειδικών»… Είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα, κεντρικό σημείο είτε διαφορετικών βιοπολιτικών, είτε διαφορετικών ιστορικών φάσεων της ίδιας βιοπολιτικής. Αν ο «ασυμπτωματικός» είναι απειλή, τότε μπορεί να γενικευτεί η (διεστραμμένη) ιδέα της καθολικής νοσηρότητας· μπορεί να κατασκευαστεί μια ιδέα «κοινωνικής ευθύνης» που να προωθεί την φυσική αποξένωση μεταξύ των υπηκόων· μπορεί
Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Η τάση (τάση μεθοδευμένη απ’ τα «πάνω» αλλά ευπρόσδεκτη και τα «κάτω») είναι η απο-καπιταλιστικοποίηση της εννόησης του καπιταλιστικού κόσμου. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πιο γνωστούς όρους, όπως «φετιχοποίηση», «μυστικοποίηση» ή και «αισθητικοποίηση» αυτής της εννόησης… Σε κάθε περίπτωση το βασικό είναι αυτό: να μην αναλύονται και να μην κρίνονται οι κρατικές και καπιταλιστικές δομές και πρακτικές εξουσίας με τρόπους που να αποκαλύπτουν τι ακριβώς είναι σε κάθε ιστορική φάση. Οτιδήποτε άλλο επιτρέπεται· ή, ακόμα καλύτερα, παράγεται, αναπαράγεται και προωθείται απ’ αυτές τις ίδιες τις δομές εξουσίας. Το είδαμε (το ζήσαμε πιο σωστά) εντατικά αυτό το καινούργιο
Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Πριν 2 μέρες παρουσιάσαμε (εντελώς ενδεικτικά) μια post-pandemic μεγα-μελέτη, σε σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους της θρυλικής Wuhan – συνοδευόμενη από ένα μικρό video για την τωρινή κατάσταση της ζωής εκεί (Τρίτη 22 Δεκέμβρη, Διάχυτη μόλυνση; Διάχυτη τρομοκρατία). Εστιάσαμε σ’ ένα μόνο στοιχείο αυτής της μελέτης, το ότι οι «ασυμπτωματικοί» δεν μεταδίδουν (ή μεταδίδουν ελάχιστα) τον ιό. Υπήρχαν όμως και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Το δεδομένο γεγονός είναι αυτό: σε περίπου το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού (αναφερόμαστε μόνο στον κινέζικο: 1,44 δισεκατομύρια ψυχές…) ενώ υπάρχουν απ’ τα μέσα Απρίλη καθημερινά από 250 ως 400 ή 500 «κρούσματα» δεν αναφέρεται
Τετάρτη 23 Δεκέμβρη. Ο μετανοιωμένος είναι μια φιγούρα διαχρονικά γνωστή, με καταγωγή απ’ τον χριστιανισμό, και την ιδέα της «συγχώρεσης» μετά την «μετάνοια»… Ο μετανοιωμένος μπορεί να είναι κάποιος εξ’ αρχής αριβίστας· ή ένας φουκαράς που κατάλαβε πως αν «μετανοήσει» (και το δηλώσει ανοικτά) θα κερδίσει περισσότερα απ’ ότι αν δεν το κάνει. Πάνω στη σημασία της δημόσιας μετάνοιας για την ευστάθεια των συστημάτων εξουσίας έχουν γραφτεί πολύ καλές αναλύσεις. Όσο για την ιστορία, έχει τόσα πολλά παραδείγματα ώστε όλοι καταλαβαίνετε πόσο κοινότυπη είναι μια τέτοια κατάσταση. Και πόσο «φανατικός» μπορεί να γίνει κάθε μετανοιωμένος. Η ασταμάτητη μηχανή δεν εντυπωσιάζεται