Λένε ότι το πρώτο θύμα κάθε πολέμου είναι πάντα η αλήθεια.
Τι διαφορετικό θα περίμενε κανείς από έναν “πόλεμο κατά ενός αόρατου εχθρού”;

Υπάρχει περίπτωση κράτος και κεφάλαιο να μην μας λένε την αλήθεια και να μην δουλεύουν για το καλό μας; Η ιστορία των τελευταίων τουλάχιστον δύο αιώνων μας δείχνει πως ναι! Τα κράτη φυσιολογικά προσπαθούν να επεκτείνουν συνεχώς τα όρια της επιβολής τους και οι επιχειρήσεις τις κερδοφορίες τους, σίγουρα όχι για το καλό των εργατών/τριών, όσων δηλαδή από τη δουλειά τους πλουτίζουν τα αφεντικά και από την υπακοή τους συντηρείται το κράτος.

Επειδή η κάθε σκέψη (πρέπει να) οδηγεί σε μια επόμενη, αντιλαμβανόμαστε ότι το σύστημα με το οποίο λειτουργεί ο κόσμος όλος (που, γιατί να το κρύψουμε, είναι ο καπιταλισμός) περνά μια κρίση, που για να την ξεπεράσει κάνει ό,τι έκανε και με τις προηγούμενες κρίσεις του: αναδιαρθρώνεται. Καθορίζει εκ νέου δηλαδή, με όρους υλικής δύναμης και προπαγάνδας, κάθε τι που αφορά εμάς, τις εργάτριες και τους εργάτες, που του παρέχουμε όσα έχει. Πώς δουλεύουμε και πώς (δεν) αμειβόμαστε, πώς (δεν) κοινωνικοποιούμαστε, πώς (δεν) κυκλοφορούμε, αλλά και πώς (δεν) σκεφτόμαστε. Φτιάχνει στα μέτρα του, πέρα από τα στενά όρια της εργασίας (την οποία επανακαθορίζει), και ένα νέο μοντέλο συμπεριφορών και τρόπου σκέψης, επιβάλλοντας ταυτόχρονα και μια όλο περισσότερο εντεινόμενη επιτήρηση σε κάθε τόπο και χρόνο.

Σε μια εποχή που η κρίση βαθαίνει και εντείνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ διαφορετικών κεφαλαίων και κρατών, κάθε ευκαιρία για πιο εύκολη και γρήγορη αναδιάρθρωση σίγουρα τους είναι ευπρόσδεκτη. Κάποιες επιχειρήσεις ευνοούνται και κάποιες άλλες θα σβήσουν ή θα τοποθετηθούν στους κλάδους αιχμής που αναδεικνύονται ως πιο επικερδείς. Τέτοια ευνοημένα κεφάλαια, όπως των φαρμακοβιομηχανιών και των εταιρειών πληροφορικής (αλλά όχι μόνο), φαίνεται να είναι αυτά που σε συνεργασία με κρατικούς φορείς, που φροντίζουν για τη διαρκή ανανέωση της επιτήρησης (αυτή τη φορά δήθεν για λόγους δημόσιας υγείας – από τα διαβατήρια υγείας μέχρι τον νόμο για τη λογοκρισία των «fake news» στο διαδίκτυο), διαμορφώνουν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα εξουσίας.

Ο νέος κορωνοϊός ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την επιτάχυνση και το βάθεμα της αναδιάρθρωσης. Ένας ιός από γνωστή οικογένεια, που ήταν γνωστό έγκαιρα ότι προκαλεί σοβαρή νόσο μόνο σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (περίπου το 50% των θανάτων που αποδόθηκαν στην covid-19 συνέβησαν σε γηροκομεία), και άρα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με πολύ ηπιότερα μέσα – με προτεραιότητα την προστασία αυτών των ομάδων. Αυτοί όμως που έχουν την εξουσία προτίμησαν να τον εκμεταλλευτούν για τους δικούς τους σκοπούς και έτσι στήθηκε ένα ευφυέστατο πλαίσιο τρομοκρατίας, με καμπύλες και αριθμούς, θανατόμετρα και κρουσματόμετρα, που στόχευε στις υγιεινιστικές φοβίες και μέσα στο οποίο ταίριαξαν όλα τα γνωστά στρατο-αστυνομικά μέτρα πειθάρχησης που επιβλήθηκαν στον υγιή (δυνάμει ασθενή!) πληθυσμό, και καμία σχέση δεν είχαν με αντιμετώπιση κάποιας επιδημίας (από την απαγόρευση μαζώξεων και κυκλοφορίας ως τη μερική ποτοαπαγόρευση). Ξαφνικά, λοιπόν, μέσα σε ελάχιστους μήνες οι άνθρωποι παγκόσμια έπαψαν να πεθαίνουν από καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, από σχεδόν κάθε άλλη αιτία (ακόμη και από άλλους ιούς) και οι θάνατοι άρχισαν να μπαίνουν σε μια «κοινή δεξαμενή» θανάτων από covid-19.

Για να σταματήσει αυτή η «κοινή δεξαμενή» θανάτων να γεμίζει πρέπει, μας λένε σε κάθε τόνο, να φτιαχτεί ένα νέο θαυματουργό φάρμακο-εμβόλιο, για το οποίο δουλεύουν ακούραστα οι φαρμακοβιομηχανίες, με χρηματοδότηση από δικά μας λεφτά. Πότε άλλωστε χάσαν ευκαιρία να δημιουργήσουν έκτακτες ανάγκες που έρχονται καλύψουν με καινούργια πανάκριβα φάρμακα που είναι από άχρηστα έως θανατηφόρα; Και πότε άφησαν τους «ειδικούς» έξω από τα συμφέροντά τους (σας θυμίζει τίποτα η Novartis;); Αυτό το πρωτότυπο θαυματουργό εμβόλιο που θα σταματήσει τη θανατοδεξαμενή θα κυκλοφορήσει χωρίς πολλές δοκιμές και χωρίς πολλές ευθύνες αυτών που θα το παράξουν και θα το (μοσχο)πουλήσουν (αφού είμαστε σε έκτακτη ανάγκη!). Αν τώρα αυτό το εμβόλιο είναι γενετικά τροποποιημένο (δηλαδή: από τεχνητό mRNA ως ολόκληρος μεταλλαγμένος ιός), αν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που θα εγκριθεί ανθρώπινο εμβόλιο κατασκευασμένο σε 6 μήνες παραβιάζοντας όλους τους κανόνες ασφαλείας, και αν τελικά αυτό προκαλέσει παρενέργειες και θανάτους, τι να κάνουμε (μας ξαναλένε), αυτά συμβαίνουν, αλλά θα είναι για το καλό του κόσμου όλου.

To 1/3 έως το 1/2 του παγκόσμιου πληθυσμού κλείστηκε σπίτι του (είτε είχε είτε δεν είχε “κολλήσει”…) με «αυτοκρατορική» διαταγή. Και όταν βγήκε από αυτό, ανακάλυψε ότι ή δεν είχε δουλειά ή έπρεπε να δουλεύει όλη μέρα στην εταιρεία ή/και στο σπίτι του για μικρότερο μισθό. Δεν το λες και μικρό κέρδος αυτό για τους εργοδότες… Ταυτόχρονα, έγινε κοινή συνείδηση σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, με την ευγενική και επ΄ αμοιβή συμβολή τεράστιων προπαγανδιστικών μηχανισμών (μ.μ.ε.), ότι πρέπει να υπακούν τυφλά στους αφέντες τους (κρατικούς μηχανισμούς και κεφάλαιο), διότι εάν δεν το έκαναν και εξέφραζαν οποιαδήποτε αμφιβολία θα έπεφταν σαν το χαλάζι πρόστιμα, ποινές φυλάκισης, αλλά και η μεγάλη ντροπή που αποτελεί ο στιγματισμός ως «ψεκασμένου», «χριστιανοταλιμπάν», «αρνητή της μάσκας», φοβικού στο 5G και εν τέλει όμοιου με τους πιστούς της «επίπεδης γης». Φτιάχτηκε έτσι το τόσο βολικό για τους δημαγωγούς δίπολο: πιστοί εναντίον άπιστων – όπου άπιστοι σημειώστε «συνωμοσιολόγοι». Ιδού η δεύτερη «κοινή δεξαμενή», εκεί που μεθοδευμένα ρίχνονται όσες/οι αμφισβητούν τη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα: αυτή της συνωμοσιολογίας.

Και η οργανωμένη, κριτική ματιά και απόψεις από την πλευρά των εργατριών/ών; Αυτή που παρακολουθεί ψύχραιμα όσα γίνονται και έχει ή διαμορφώνει τα απαραίτητα αναλυτικά εργαλεία να κρίνει κάθε τι που γίνεται και από την οπτική του ποιόν συμφέρει και ποιόν χτυπά; Φαίνεται αυτή τη στιγμή να είναι αδύναμη να παραγάγει το έργο που της αντιστοιχεί. Είναι μειοψηφική και εύκολα πετιέται (από κυρίαρχους και μη) στην «κοινή δεξαμενή» της συνωμοσιολογίας. Υπάρχει όμως. Η εργατική κριτική απέναντι στην κολοσιαίων διαστάσεων, ταυτόχρονη, σχεδόν παγκόσμια, αναδιάρθρωση πρέπει να συγκροτηθεί και να παράξει τον δικό της λόγο και τη δική της πράξη.

Ανασηκώσαμε λοιπόν τα κόκκινα μαντήλια σαν δήλωση και κάλεσμα σε συλλογική κριτική, αντιπληροφόρηση και πράξη από την εργατική πλευρά της ιστορίας και απέναντι στα όσα μας συμβαίνουν. Τα κόκκινα µαντήλια στο πρόσωπο, είτε για να το κρύψουν απ’ την αναγνώριση της αστυνοµίας είτε για να το προστατέψουν πρόχειρα από δακρυγόνα και ασφυξιογόνα, είναι µέρος της εργατικής/πληβειακής ανταγωνιστικής ιστορίας εδώ και δεκαετίες!

Η υιοθέτηση των κόκκινων µαντηλιών σαν µέρους του καθηµερινού µας ντυσίµατος σ’ αυτήν την συγκυρία έχει, εξ αρχής αυτήν τη σηµασία: σ’ ένα κόσµο γεµάτο φόβο, κρατική κατατολή, «µάσκες» και «αντισηπτικά», τοποθετούµε εαυτούς στη δική µας ανταγωνιστική ιστορία. Υπάρχει βέβαια και η πρακτική πλευρά: στον βαθµό που δεν είναι δυνατό να αποφεύγουµε το καθεστωτικό σύµβολο της υπακοής/πειθαρχίας, τη μάσκα – σύμβολο με πολιτική σηµασία για τη δική τους µεριά – η αντιστροφή µέσα απ’ τη χρήση του δικού µας συµβόλου (του κόκκινου µαντηλιού) µάς απαλλάσσει απ’ τα πρόστιµα, ενώ ταυτόχρονα φωνάζει ότι «δεν τρώµε» ούτε τον ψυχολογικό πόλεµο ούτε την πειθάρχηση.

Προσπαθούμε να κατανοούμε τι και γιατί γίνεται και πώς θα το αντιπαλέψουμε, γιατί μόνο για το καλό μας δεν είναι. Ερευνούμε, σκεφτόμαστε, συζητάμε συλλογικά και πράττουμε.