Σάββατο 31 Οκτώβρη. Είναι ένας κρίσιμος παράγοντας, «λάδι στα γρανάζια» της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, η τεράστια απόσταση ανάμεσα στην μέση κοινωνική γνώση για το σύγχρονο κράτος / κεφάλαιο, και στις δικές του πραγματικές δυνατότητες και στοχεύσεις. Όπως θα περίμενε κανείς, σε περιόδους μετάβασης (αλματώδους…), με το μέλλον να είναι άγνωστο και δυσοίωνο, το κοινωνικό φαντασιακό στρέφεται στο παρελθόν. Είτε σαν νοσταλγία είτε σαν «ερμηνεία» του ιστορικώς γίγνεσθαι με κάθε ανιστόρητο, μεταφυσικό τρόπο.

Εκεί βρίσκεται η συντριπτική ήττα του «κοινωνικού» που μνημονεύσαμε στην αρχή: σ’ αυτήν την «άγνοια» που είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και καθόλου αθώα. Δεν είναι αθώα επειδή οφείλεται στη διανοητική οκνηρία και στην ενσωματωμένη εγωπάθεια του νεοφιλελεύθερου «εαυτού – κεφάλαιο» και όχι σε αντικειμενικά εμπόδια. Τίποτα δεν είναι κρυφό εδώ και χρόνια· αλλά και τίποτα ουσιαστικό δεν σερβίρεται κατά παραγγελία.

Εκεί βρίσκεται και η χρησιμότητα των (κατά την γνώμη τους) «επαναστατών» caradinieri. Χορεύουν στον ρυθμό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης σαν junk chefs της «διαμαρτυρίας»· όπως άλλωστε έκαναν ολόκληρη την τελευταία δεκαετία, σε σχέση με την «κρίση»…