Δευτέρα 14 Ιούνη>> Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της σύγχισης αν όχι κάτι χειρότερο. Ή θα μπορούσε να είναι κάτι αδιάφορο, σκέτη «κακία» εκ μέρους μας – διαλέγει ο καθένας και παίρνει. Πώς είναι, όμως, δυνατόν να υπάρχει αποδοχή των προταγμάτων (συμπεριλαμβανόμενων των διαταγών) ενός συστήματος όταν σηκώνει την σημαία «διαχείριση της υγείας της εργατικής τάξης» και να εκδηλώνεται αντίδραση όταν η σημαία γράφει «διαχείριση της εργασίας»; Η απορία μας αφορά, φυσικά, το πρώτο: η επιθετική προσπάθεια ενίσχυσης της κερδοφορίας των (μικρομεσαίων αφεντικών) μέσω του πρόσφατου νομοσχεδίου είναι, άραγε, κάτι διαφορετικό από (και) παράγοντας νοσηρότητας για τις ζωές των σύγχρονων μισθωτών; Κι αν αυτό ισχύει πώς είναι δυνατόν να γίνεται δεκτό ότι το ίδιο γκουβέρνο εδώ και 16 μήνες «πασχίζει για την υγεία του λαού» και μάλιστα να του γίνεται κριτική απ’ τα δεξιά, ότι «δεν είναι αρκετά αυστηρό»;

Δεν θα δώσουμε απάντηση τώρα. Είναι γεγονός όμως ότι το πως γίνεται αντιληπτή η μισθωτή εργασία και ο ορίζοντας των ζητημάτων που την αφορούν άμεσα και έμμεσα στον 21ο αιώνα ορίζεται στα μέρη μας όχι απ’ την εργατική συνείδηση αλλά απ’ αυτό που θα ονομάζαμε «μικροαστικό εκλεκτικισμό»· με δόσεις κορπορατισμού του 20ου αιώνα. Η παράταση του ωραρίου είναι βέβαιο ότι προκαλεί ζημιές στη ζωή και στην υγεία όσων αναγκάζονται να την υποστούν… Είναι βέβαιο επίσης ότι κανείς δεν θέλει να δουλεύει παραπάνω, πολλοί και πολλές όμως αναγκάζονται να το κάνουν επειδή οι μισθοί είναι ψίχουλα· συνεπώς το ζήτημα του χρόνου εργασίας και του μισθού είναι απόλυτα δεμένα… Είναι βέβαιο τέλος (για εμάς) πως όταν ένας κυβερνητικός ακροδεξιός πλασιέ γαυγίζει πως «όσοι δεν εμβολιάζονται μπορούν να κριθούν επικίνδυνοι και να απολυθούν» αναφέρεται γενικά στην πειθαρχία των μισθωτών εντός και εκτός χώρου / χρόνου εργασίας. Αναφέρεται είτε το ξέρει είτε όχι στους «νέους όρους» οργάνωσης της καπιταλιστικής συσσώρευσης· και πάντως όχι στον καϋμό του μήπως δεν νοιώθουν καλά…

Για να το πούμε διαφορετικά. Εκείνοι που ονειρεύονται μια νέα εκδοχή των «ταγμάτων ανεπιθυμήτων», ορέγονται και απειλούν με «τμήματα εργασίας μολυσματικών», γίνονται (έστω σιωπηλά) αποδεκτοί σαν τέτοιοι· χωρίς να νοιάζεται κανείς για το γεγονός ότι έτσι νομιμοποιείται ο νεο-ολοκληρωτισμός (τους) που, φυσικά, σε ένα άλλο πεδίο, θα νομοθετήσει υπέρ του απόλυτου «διευθυντικού δικαιώματος» για τον χρόνο εργασίας – με έναν διαφανή φερετζέ δήθεν «συναίνεσης των δύο πλευρών».

Μπορεί να φαίνεται εύκολο και βολικό να σπάει η εργατική πραγματικότητα σε κομματάκια που είναι άσχετα μεταξύ τους οπότε το κάθε φορά «αντικυβερνητικό άχτι» διαλέγει εκείνο που φαίνεται αβανταδόρικο. Αλλά ο καπιταλισμός σαν τέτοιος δεν είναι παζλ. Διατρέχεται από ενιαία λογική και «γεννάει» χειρισμούς σε συνοχή. Ο ακροδεξιός πλασιέ μπορεί να έδρασε τυχαία ή όχι· πουλάει όμως τώρα ένα συγκεκριμένο είδος, που λέγεται «αντιεργατικός ολοκληρωτισμός με πρόσχημα την υγεία»· και γαύγισε υπέρ «απολύσεων για λόγους δημόσιας υγείας» ακριβώς μια πέρα πριν από μια γενική απεργία της 10ης Ιούνη.

Σ’ αυτήν δεν ακούστηκε κιχ!!!

Βρέθηκε, μήπως, ο «συναινετικός δεσμός» της ταξικής ειρήνης στις σύριγγες των φαρμακομαφιών; Ή μήπως ο εργατικός ανταγωνισμός αρχίζει και τελειώνει σε ένα μπάχαλο;