Δευτέρα 4 Οκτώβρη>> Πάνω από 80.000 είναι οι υγειονομικοί που απ’ την 1η Οκτώβρη πετάχτηκαν έξω απ’ τα νοσοκομεία της (πολιτείας) της Ν. Υόρκης («αναστολή εργασίας»…) επειδή δεν δίνουν μπράτσο. Ογδόντα χιλιάδες σε σύνολο τετρακοσίων χιλιάδων… και δεν έχει αξία να αναζητήσετε το «ποσοστό». Η κλίμακα αυτής της προσωρινής (;) εκκαθάρισης στο «σύστημα υγείας» μιας μονάχα αμερικανικής πολιτείας (όπου υποτίθεται πέρυσι εξελισσόταν ένα «αμερικανικό Bergamo»…) φωτίζει τις ανάλογες εκκαθαρίσεις στο ελληνικό και στο ιταλικό – δεν ξέρουμε αλλού τι γίνεται. Φωτίζει (κατά την αιρετική αλλά καθόλου αυθαίρετη άποψή μας) εκείνο που ονομάζουμε αναδιάρθρωση υπέρ των συμφερόντων της «βιομηχανίας της υγείας» – ή, διαφορετικά, το τέλος της κλινικής όπως την γνωρίσαμε απ’ τον 19ο και, κυρίως, στην «ωρίμανσή» της, στον 20ο αιώνα.

Θα πουν όσοι επιμένουν να απωθούν την πραγματικότητα «μα είναι κάτι προσωρινό – δεν απολύονται οι ‘αρνητές’ υγιειονομικοί». Θα το δούμε αυτό. Ωστόσο θα ήταν παρανοϊκό (και θα προκαλούσε τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις) ίσως πριν από μόνο μια δεκαετία, το να υποστηρίζουν οι πολιτικές βιτρίνες της μορφής – κράτος, ταυτόχρονα, ότι «νοιάζονται για την δημόσια υγεία» και «εκκενώνουν τα νοσοκομεία από εργάτες / εργάτριες, ειδικευμένους…» Λέμε «θα ήταν παρανοϊκό …και θα προκαλούσε τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις». Το ότι δεν είναι (πια) δείχνει πολλά για την χρεωκοπία εκείνου που άλλοτε θα λεγόταν «στοιχειώδης κοινωνική συνείδηση»…

Σ’ αυτούς τους 20 μήνες που η ασταμάτητη μηχανή κάνει το εργατικό της καθήκον εναντίον της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας τονίσαμε / υποδείξαμε δύο προηγούμενα βήματα της ίδιας διαδικασίας εκκαθάρισης / εκκένωσης / αναδιάρθρωσης. Πρώτον, το ότι τα (δημόσια) νοσοκομεία έγιναν για πολλούς μήνες «μονοθεματικά» (εξαιτίας της δήθεν φονικότητας του τσαχπίνη) πετώντας έξω κάθε άλλη κατηγορία ασθενών, κάποιες απ’ τις οποίες σοβαρές έως θανατηφόρες χωρίς σταθερή ιατρική παρακολούθηση. Είναι άγνωστος ο αριθμός εκείνων που πέθαναν / δολοφονήθηκαν ή θα πεθάνουν / δολοφονηθούν στο μέλλον εξαιτίας αυτής της εκκαθάρισης – δεν είναι πάντως καθόλου μικρός. Δεύτερον, το ότι η τηλεφωνική παροχή συμβουλών «πρώτων βοηθειών» σε περιπτώσεις πραγματικών (ή κατά φαντασίαν, λόγω αυξημένου φόβου / άγχους) συμπτωμάτων ασθένειας covid 19, αυτό δηλαδή που άλλοτε ονομαζόταν «πρώτο βαθμός φροντίδας υγείας» ΔΕΝ γινόταν από γιατρούς ή/και νοσοκόμους, αλλά από εργάτριες / εργάτες τηλεφωνικών κέντρων… Που είχαν μπροστά τους στην οθόνη του υπολογιστή, έναν απλό πίνακα «οδηγιών ανάλογα με τα αναφερόμενα συμπτώματα».

Και τα δύο αυτά φαινόμενα δεν ήταν κρυφά. Έγιναν, εξελίχθηκαν, σε κοινή θέα. Το γεγονός ότι τόσο οι δημαγωγοί και οι κάθε είδους ειδικοί της τρομοεκστρατείας, όσο και οι πειθαρχημένοι caradinieri τα αντιμετώπισαν ως «μη γενόμενα», με εγκληματική αδιαφορία, δείχνει μόνο την συνέργεια των «κάτω» με τους «πάνω». Κι ωστόσο το γεγονός ότι ένα «θέμα υγείας» χρησιμοποιήθηκε ήδη απ’ το 2020 για να καταστραφεί όχι μόνο κάθε προϋπάρχουσα αντίληψη περί υγείας και αρρώστιας (είτε κοινωνική είτε ιατρική) αλλά για να αρχίσει και η κατεδάφιση των ιστορικών θεσμών φροντίδας υγείας (: το γενικό, μαζικό νοσοκομείο) είναι δραματικό. Και τώρα γίνεται ένα επόμενο βήμα, κτυπώντας εκείνους κι εκείνες που είχαν «παρασημοφορηθεί» σαν «ήρωες», οξύνοντας τεχνητά την «κρίση του συστήματος υγείας» (του προηγούμενου…)

Οξύνοντας τεχνητά την “κρίση του συστήματος υγείας”; Ακριβώς! Να ένα κοντινό παράδειγμα. Οι ντόπιοι δημαγωγοί ουρλιάζουν για τις “γεμάτες μεθ” στα νοσοκομεία της Σαλονίκης… κάτι που, υποτίθεται, δείχνει την ανευθυνότητα των βορειοελλαδιτών. Η αλήθεια είναι ανάποδη. Τα περιφερειακά νοσοκομεία της Δράμας, της Ξάνθης και της Καβάλας και αλλού έχουν “χάσει” ικανό μέρος απ’ το προσωπικό τους. Πρόκειται για τις εκατοντάδες γιατρών, νοσοκόμων κλπ, που πετάχτηκαν έξω επειδή δεν έδιναν μπράτσο. Σαν αποτέλεσμα ένα μέρος των “ασθενών covid” μεταφέρονται στη Σαλονίκη, όπου ωστόσο οι λεγόμενες “κλίνες covid” έχουν μειωθεί στο μισό σε σχέση με πέρυσι. Χοντροκομμένο το θέαμα της “έκτακτης ανάγκης”, αλλά στην ημερήσια διάταξη…

Ακόμα κι αν όλοι όσοι πετιούνται τώρα έξω απ’ το (ιστορικό) νοσοκομείο, είτε πρόκειται για γιατρούς, νοσοκόμες, τραυματιοφορείς και άλλες κατηγορίες μισθωτών, είτε πρόκειται για ασθενείς, «επιστρέψουν» μετά από κάποιους μήνες, το βήμα-της-αναδιάρθρωσης θα έχει γίνει. Και έχει γίνει για δύο λόγους, έναν πολιτικό / ιδεολογικό και έναν τεχνικό. Πρώτον επειδή η κοινωνική αντίδραση γι’ αυτήν την καταστροφή είναι σχεδόν μηδενική, θεωρώντας το ζήτημα των «εξόριστων» υγειονομικών ένα (ακόμα) συντεχνιακό, κορπορατίστικο θέμα, αδιάφορο για την ζωή των κοινωνιών. Και δεύτερον επειδή αναπόφευκτα αρκετοί απ’ αυτούς που έχουν ανάγκη ιατρικής φροντίδας (που κανονικά θα δινόταν πρόσωπο με πρόσωπο) να κατευθυνθούν στην αναζήτηση «διαγνώσεων» και «θεραπειών» μέσω internet. Πρόκειται για μια τάση που έχει αναπτυχθεί ήδη την προηγούμενη δεκαετία (άσχετα αν μνημονεύεται επίσημα) και ταιριάζει μια χαρά στο μοντέλο και στα συμφέροντα όχι μόνο της βιομηχανίας της υγείας αλλά και (εξίσου σημαντικό) στη συμπίεση του κόστους της κοινωνικής αναπαραγωγής…

(Μπορεί, όποιος θέλει, να κάνει την αναλογία με την «τηλε-εργασία» πριν και μετά την τρομοεκστρατεία. Υπήρχε εν σπέρματι ήδη… Με τα πραξικοπήματα γενικεύτηκε… Μετά την άρση των απαγορεύσεων έχει παραμείνει, σε έναν βαθμό σαφώς μεγαλύτερο απ’ ότι το 2018 ή το 2019 – και, κυρίως, οργανικά σε σχέση με την οργάνωση της εκμετάλλευσης της εργασίας στον 21ο αιώνα.)