Τρίτη 19 Οκτώβρη>> Είναι ξεκάθαρο τι λένε χιλιάδες γιατροί (είναι αμφίβολο αν υπάρχουν έλληνες ανάμεσά τους και πόσοι είναι). Στην ιταλία, περισσότεροι από 6.000 κλινικοί γιατροί, δημιούργησαν από πέρυσι ένα λογαριασμό (σε anti-social μήντιο – μερικές φορές μπορούν να αξιοποιηθούν για καλό σκοπό!) για την φροντίδα στο σπίτι όσων έχουν ήπια ή μέτρια συμπτώματα μόλυνσης απ’ τον τσαχπίνη, με ιατρικές φυσικά οδηγίες… Η λογική του εγχειρήματος ήταν διπλή: απ’ την μια μεριά να πάψει να φοβάται και να τρέμει ο κόσμος, πράγμα που επιδεινώνει όποια ασθένεια∙ και απ’ την άλλη να σταματήσουν οι εισαγωγές στα νοσοκομεία και οι διασωληνώσεις που σκοτώνουν από μόνες τους. Στο βάθος του το εγχείρημα λέει καθαρά: δεν χρειάζονται πλατφορμιασμοί γενετικής μηχανικής! Το ζητούμενο αυτής της δράσης ήταν και είναι διπλό: σπάσιμο της υγιεινιστικής τρομοκρατίας και των φονικών συνεπειών της, αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων με ήπια, πλατιά διαθέσιμα και αποτελεσματικά μέσα / φάρμακα. Ταυτόχρονα οι ίδιοι γιατροί έκαναν μηνύσεις στο ιταλικό κράτος κατηγορώντας το ότι τα «πρωτόκολλα» που επέβαλε στα νοσοκομεία ήταν συνταγές θανάτου. Κατηγορούν την πολιτική εξουσία του ιταλικού κράτους / κεφάλαιου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας… Νομικά μπορεί να μην πετύχουν. Από πολιτική άποψη όμως και αυτή η πλευρά της δράσης τους έχει σημασία.

Αντίστοιχες πρωτοβουλίες / δράσεις δημιουργήθηκαν απ’ τα κάτω σε πολλά κράτη του κόσμου. Απ’ τις ηπα μέχρι την ασία και την αφρική (όχι, πάντως, στο ελλαδιστάν!!). Όπου εντοπιστούν λοιδωρούνται, ποινικοποιούνται, εμποδίζονται με κάθε τρόπο… Ήταν και είναι η γενναία απάντηση της έντιμης ιατρικής απέναντι στα αφεντικά της καταστροφής / αναδιάρθρωσής της, απέναντι στην «βιοτεχνολογικοποίηση», στην «μηχανοποίηση» και στην «datoποίηση» που προωθεί βίαια και τρομοκρατικά για δικό της όφελος η επελαύνουσα βιομηχανία της υγείας.

Η πιο πάνω διακήρυξη είναι η ως τώρα κορύφωση αυτής της λίγο πολύ υπόγειας διεργασίας. Και όποιος καταλαβαίνει βρίσκει σ’ αυτήν δυο τουλάχιστον στοιχεία που κατάγονται κατευθείαν απ’ την κινηματική, ανταγωνιστική κριτική των ‘60s και των ‘70s, απέναντι στην τότε «μαζική, φορντική» ιατρική. Πρώτο, την αξία της αμεσότητας, της φυσικής σχέσης ανάμεσα σε θεράποντα και θεραπευόμενο. Και, δεύτερο, ακόμα σημαντικότερο, το ότι ασθενής δεν είναι «ουδέτερος», δεν είναι ένα «πράγμα» πάνω στο οποίο ασκείται βία, μονοπώλιο γνώσης, εξουσία∙ αλλά είναι το ζωντανό στοιχείο της θεραπείας, πρωταγωνιστής της, συν-εταίρος της διαδικασίας.

Στο ελληνικό σύστημα υγείας, είτε δημόσιο είτε ιδιωτικό, αυτά είχαν χαθεί προ πολλού (ή, για να μην είμαστε άδικοι και ισοπεδωτικοί, υπάρχουν μόνο σαν εξαιρέσεις) θαμμένα πίσω από ψευδεπίγραφο «ενδιαφέρον του γιατρού» που στην ουσία μετράει πελάτες και φράγκα. Είναι ίσως αυτή η εξαφάνιση που έκανε εύκολα εφικτό για το μεγαλύτερο μέρος των εντόπιων γιατρών το να ταχθούν με τις φαρμακομαφίες, συστήνοντας στους «πελάτες τους» (άσχετα με την ειδικότητά τους και την πλήρη άγνοιά τους για τις εξελίξεις στη γενετική μηχανική) να κάνουν το «εμβόλιο» – χωρίς, φυσικά, να αναλαμβάνουν οποιαδήποτε απτή, συγκεκριμένη ευθύνη για τις συνέπειες! Είναι αυτή η εξαφάνιση που πιθανότατα δεν είναι τόσο μεγάλη σε άλλες καπιταλιστικές κοινωνίες, εξαφάνιση του πραγματικού, αληθινού, έντιμου ενδιαφέροντος του θεράποντα για τον θεραπευόμενο, που έχει οδηγήσει τους εντόπιους γιατρούς να αρνούνται την σχέση της γενετικής μηχανικής με σοβαρές βλάβες ή και θανάτους.

Αυτήν την διακήρυξη την κρατάμε σε θέση καλή. Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, ξέρουμε όμως τι πολεμάμε.