Τετάρτη 15 Δεκέμβρη>> Στην εποχή της Ιατρικής που βασίζεται στην τεκμηρίωση, στα επιστημονικά δεδομένα και στην εξατομικευμένη προσέγγιση, προτεραιότητα για διασωλήνωση και εισαγωγή στη ΜΕΘ πρέπει να έχει ο ασθενής που αναμένεται να ωφεληθεί περισσότερο από τη νοσηλεία του στη ΜΕΘ και που είναι πιο πιθανό να εξέλθει επιτυχώς από αυτή. Η διαλογή (και όχι επιλογή) των ασθενών πρέπει να γίνεται με προκαθορισμένα, σαφή και αυστηρά κριτήρια, που θα συμπεριλαμβάνουν τη γενική κατάσταση του αρρώστου, τα υποκειμενικά νοσήματά του, τη βαρύτητα της κατάστασής του, το συνολικό προσδόκιμο της επιβίωσής του, αλλά και το κατά πόσο είναι εμβολιασμένος ή όχι. Η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να τιμωρεί ή να επιβραβεύει, αλλά ούτε επιτρέπεται να αγνοεί τα δεδομένα. Υπάρχει πλέον επαρκής τεκμηρίωση ότι οι εμβολιασμένοι ασθενείς έχουν ηπιότερη κλινική πορεία, καλύτερη πρόγνωση και υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης από τις ΜΕΘ. Ως εκ τούτου, ο εμβολιασμός θα πρέπει να συνυπολογίζεται στον αλγόριθμο λήψης της απόφασης για διασωλήνωση…. Προφανώς στη διαλογή των ασθενών δεν έχουν καμία θέση κριτήρια όπως το φύλο, η φυλή, η θρησκεία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η οικονομική κατάσταση…

Αυτά έγραψε χτες μεταξύ άλλων, σε άρθρο γνώμης στην καθεστωτική «καθημερινή», ο Κ.Ν. Συρίγος, καθηγητής Παθολογίας στην ιατρική σχολή της Αθήνας. Έχουμε λοιπόν εδώ μια ακόμα επίδειξη του κοινωνικού ευγονισμού / ιατρικού δαρβινισμού που επωάζεται για χρόνια απ’ τους «ειδικούς» της κοινωνικής μηχανικής (social engineering) 4.0 αλλά έχει βγει στο φως χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Γράψαμε πολύ πρόσφατα (7 Δεκέμβρη) επ’ αυτού. Τώρα έχουμε μια ακόμα ευκαιρία να δείξουμε τι εννοεί πρακτικά ο κύριος προφέσορ∙ ή, «για να μην το πάρει προσωπικά», ποια είναι η πρακτική αξία τέτοιων απόψεων.

Ασθενείς Α διαλογής, Β διαλογής, Γ διαλογής: αυτό είναι ολοφάνερο, με «επιχείρημα» την σπανιότητα των πόρων (εν προκειμένω των κρεβατιών στις εντατικές). «Δεν χωράνε όλοι, κάποιοι θα μείνουν έξω»… Κι ενώ το αριστερό ελατήριο θα τιναχτεί φωνάζοντας «γι’ αυτό λέμε περισσότερες ΜΕΘ!» θα αστοχήσει: η «σπανιότητα των πόρων» με όνομα «εντατικές» είναι μόνο το συγκυριακό επιχείρημα «πειθούς» υπέρ μιας γενικής ιδέας, που αφορά το σύνολο όχι μόνο της βιομηχανίας υγείας αλλά του καπιταλισμού ως μοντέλου εκμετάλλευσης και πειθάρχησης απ’ την «γέννησή» του την ίδια!

Αυτή η γενικότητα ξεδιπλώνεται αμέσως μετά (με ύπουλο λέμε τρόπο) όταν αναφέρονται τα «κριτήρια διαλογής». Τα οποία (λέει ο προφέσορ) πρέπει να είναι «αντικειμενικά». Τι αφορά αυτή η «αντικειμενικότητα»; Περιγράφει μερικά που είναι αδύνατο να αντικειμενικοποιηθούν εκτός εάν οι «κριτές» φορέσουν κάτω απ’ την μπλούζα του γιατρού την στολή του cyber ευγονιστή∙ δηλαδή μ’ ένα health credit system του οποίου ο αλγόριθμος (ναι, ο «αλγόριθμος»!!) θα αποφασίζει τι «αξίζει» ο Α ή ο Β. Το ποιος διαμορφώνει τον «αλγόριθμο επιβίωσης» δεν ενδιαφέρει το προφέσορα: πρέπει να μάθουμε, να δεχτούμε, να «πιστέψουμε» ότι οι «αλγόριθμοι» (και οι μηχανές τους…) είναι υπεράνω κοινωνικών πεποιθήσεων (και προκαταλήψεων…), είναι «τεχνολογικά αδέκαστοι»… και δεν κάνουν καμία απ’ τις παλιές διακρίσεις (φύλου, φυλής, θρησκείας, πορτοφολιού, σεξουαλικότητας)… Κάνουν μόνο μερικές καινούργιες. Όπως: ήσουν καλό παιδί με τα «εμβόλια» ή έβαλες τις φωνές;

Το να λειτουργεί η «σπανιότητα των πόρων» (είτε πραγματική είτε φανταστική, όμως ποιος άλλος θα την ορίζει εκτός απ’ τις εξουσίες;) με πειθαρχικό, κανονιστικό τρόπο επιβάλλοντας άλλοτε περιθωριοποιήσεις και εξαιρέσεις, άλλοτε απαγορεύσεις, κι άλλοτε τιμωρίες είναι μια παλιά έκφραση της άσκησης της εξουσίας πάνω στα άτομα και στις κοινωνικές σχέσεις. Ο «κίνδυνος κατάρρευσης του συστήματος» (υγείας) ήταν μια δραματοποιημένη εκδοχή της «σπανιότητας των πόρων» που απαιτεί μια συγκεκριμένη, καπιταλιστικά αξιοποιήσιμη αντίληψη «ατομικής κοινωνικής ευθύνης / επιβράβευσης / τιμωρίας». Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο ίδιος ακριβώς «κίνδυνος κατάρρευσης» χρησιμοποιήθηκε ταυτόχρονα τόσο στο ελλαδιστάν όσο και στη γερμανία πέρυσι, όπου ήταν ένα ξεδιάντροπο ψέμα που αποκαλύφθηκε μεν, αλλά αφού πρώτα είχε «πιάσει».

Να ο απλός και ύπουλος μηχανισμός όπου αυτή η «σπανιότητα των πόρων» κατασκευάζεται, ακόμα κι αν πρόκειται για κρεβάτια εντατικής, ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο ελλαδιστάν. Προκειμένου ένα σύστημα να μπορεί να κάνει «διαλογή παροχής υπηρεσιών» θα πρέπει να έχει στοκ πόρων! Διότι στην πύλη του «αγαθού» (εν προκειμένω της πτέρυγας των ΜΕΘ) οι κρινόμενοι ΔΕΝ καταφθάνουν με την σωστή «αλγοριθμική» σειρά, δηλαδή πρώτα εκείνοι με το υψηλό health credit και τελευταίοι εκείνοι με το χαμηλό, ώστε «να μείνουν έξω»! Μπορεί να γίνει ανάποδα ή με ανακατεμένο τρόπο. Τότε οι του χαμηλού health credit θα εξοριστούν όχι επειδή «δεν υπάρχουν πια κρεβάτια»∙ θα εξοριστούν επειδή κρεβάτια υπάρχουν, αλλά δεν είναι για εσάς! Για να το πούμε διαφορετικά: η «σπανιότητα των πόρων» δεν αφορά τους πάντες, αφορά μόνο εκείνους που (προκαταβολικά) έχουν «χαμηλή βαθμολογία υγείας».

Και όχι μόνο «υγείας»! Αλλά και «κοινωνικής ευθύνης», «κοινωνικής συμπεριφοράς», και οτιδήποτε άλλο κρίνει η όποια εξουσία. Για να μην μιλήσουμε για το χρήμα, που ήταν, είναι και θα γίνει το «γενικό ισοδύναμο» όλων των «αναγνωρισμένων αξιών»…

Ένα απ’ τα λάθη του αριστερού ελατήριου είναι ότι αντιλαμβάνεται αυτήν την πολιτική / ιδελογική διαχείριση των κοινωνικών συμπεριφορών σαν ποσοτικό ζήτημα. Και η μόνη «πολιτικοποίηση» που μπορεί να φανταστεί είναι η αντι-κυβερνητική. Το γερμανικό κράτος είχε (και έχει) τον σωστό αριθμό κρεβατιών εντατικής, κι όμως αυτό δεν το εμπόδισε να χρησιμοποιήσει τον ίδιον «κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματος», για να επιβάλλει την ίδια κατηγοριοποίηση της «σωστής κοινωνικής ευθύνης», της «σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς», τον δικό του μονόλογο για τις σωστές υποκειμενικότητες. Πιάστηκε στα πράσα τελικά, αλλά απλά φρόντισε ν’ αλλάξει θέμα. Αν ήταν ειλικρινές θα έλεγε: δεν υπάρχει κανένα αγαθό που ακόμα κι αν είναι σε άπειρη ποσότητα θα φτάνει για όλους! Πάντα (θα λέμε ότι) υπάρχει έλλειψη, γιατί μόνο μέσα απ’ αυτήν μπορούμε να αναδιοργανώσουμε την επιτήρηση, τον έλεγχο, την πειθαρχία σας…

Αυτό που σαν εργατική τάξη είχαμε (κάποτε) να αντιπαρατάξουμε δεν ήταν η μυθική αφθονία! Ποτέ δεν ήταν αυτή η μυθική αφθονία ο όρος της ισότητας, του «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»! Εκείνο που είχαμε να αντιπαρατάξουμε ήταν η συλλογική ιδιοκτησία και η συλλογική διαχείριση ακόμα και περιορισμένων πόρων. Αυτό που είχαμε να αντιπαρατάξουμε (κάποτε) ήταν ο κομμουνισμός – όχι το θαύμα με τα 3 ψωμιά και τα 5 ψάρια.

Εν τω μεταξύ ο κοινωνικός ευγονισμός / ιατρικός δαρβινισμός έχει, στην εφαρμογή του, κι άλλο όνομα. Λέγεται management by stress. «Έλεγχος μέσω πίεσης». Ξέρετε τίποτα γι’ αυτόν;