Τρίτη 16 Φλεβάρη. Σύμφωνα με μια αναφορά της γνωστής human rights watch την προηγούμενη εβδομάδα τουλάχιστον 83 κράτη στον καπιταλιστικό πλανήτη αξιοποίησαν τον τσαχπίνη για να επιβάλλουν απαγορεύσεις στην ελευθερία του λόγου και την ελευθερία του συνέρχεσθαι… Το έκαναν, άραγε, με «βαριά καρδιά», «εντελώς προσωρινά» και γρήγορα θα ζητήσουν συγγνώμη και θα απολογηθούν; Όχι δα! Ο πλατφορμιασμός θα καταργήσει αυτές τις απαγορεύσεις; Όχι δα!
Στα βασικά που έκαναν αυτά τα τουλάχιστον 83 κράτη (σ’ έναν «ανεξήγητο» αυτοματισμό / συγχρονισμό…) ήταν η ποινικοποίηση διάφορων που είχαν αντίθετη γνώμη (για τον τσαχπίνη ή για τον «πόλεμο εναντίον του») – και η λογοκρισία. Η λογοκρισία έγινε ο καθόλου ξαφνικός έρωτας τουλάχιστον 52 κρατών· αυτό δεν είναι «θεωρία συνωμοσίας»! (Όπως και οτιδήποτε άλλο απ’ όσα έχουμε γράψει εδώ…)
Ήταν, άραγε, οι κίνδυνοι για την δημόσια υγεία η αιτία που θα δικαιολογούσε αυτήν την «ατσάλινη πειθαρχία» που επιβάλλει υποχρεωτικά την τιμωρία κάθε ελεεινού και ανεύθυνου που διαφωνεί; Όχι δα! Η προετοιμασία της λογοκρισίας ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, είκοσι χρόνια για την ακρίβεια, στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο, με την εφεύρεση μιας νέας ποινικής κατηγορίας: των εγκλημάτων σκέψης. Η επίσημη υιοθέτηση ενός βασικού όρου απ’ το Οργουελιανό «1984» έγινε εύκολη υπόθεση απ’ τα αφεντικά στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα απ’ την στιγμή που ένας άλλος όρος είχε γίνει ήδη λαοφιλές θέαμα: big brother. Οι κατ’ όνομα «αστικές δημοκρατίες», αφού δεν ήταν πια «αστικές» ή «δημοκρατίες» ούτε προσχηματικά, είχαν φτάσει ήδη από τότε στο ιστορικό σημείο να κατεδαφίσουν τους ιστορικούς τους πυλώνες, αρχίζοντας από εκείνο που είχε αποδοθεί στον Βολταίρο και σε κάθε περίπτωση ήταν η σημαία της αστικής αντίληψης για την κεντρικότητα της ελευθερίας της σκέψης: διαφωνώ μ’ αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες. Εννοείται ότι οι αιτίες που επιστρατεύτηκαν πρώτα για την κατασκευή και ύστερα για την ποινικοποίηση των «εγκλημάτων σκέψης» ήταν απ’ τη μια μεριά η «τζιχαντιστική τρομοκρατία» (και οι συμπαθούντες…) κι απ’ την άλλη τα απομεινάρια του ιστορικού πρωτοκοσμικού φασισμού: ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός. (Αυτά απ’ τις «δημοκρατίες» που είχαν φροντίσει ήδη απ’ τα ‘90s για την σφαγή χιλιάδων βόσνιων απλά και μόνο επειδή ήταν μουσουλμάνοι, και συνέχιζαν το ίδιο έργο τους στη μέση Ανατολή και στην Αφρική…)
Πριν καν εμφανιστεί ο τσαχπίνης η πρωτοκοσμική λογοκρισία είχε ακονίσει τους κυνόδοντές της. Αφ’ ενός με την προσπάθεια να βγουν εκτός νόμου οι υπερασπιστές και αλληλέγγυοι στους αγώνες των Παλαιστίνιων· αφετέρου με την εγκληματοποίηση του Vanunu, του Assange, του/της Manning και του Snowden (για να αναφέρουμε μόνο κάποιες απ’ τις πιο γνωστές περιπτώσεις).
Το ξεδίπλωμα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας έγινε και γι’ αυτό: για να επιταχύνει, να κεφαλαιοποιήσει και να νομιμοποιήσει “ελέω προστασίας της δημόσιας υγείας” κρατικές / καπιταλιστικές τάσεις που ήταν υπαρκτές και αναγνωρίσιμες χρόνια πριν. Πολλές “ελευθερίες” που είχαν αποθεωθεί σαν στοιχεία της νίκης του νεοφιλελευθερισμού αποδείχθηκαν είτε αντιπαραγωγικές, είτε αντιπειθαρχικές – είτε και τα δύο μαζί. Συνεπώς έπρεπε να καταργηθούν…
Η απόδειξη του δυναμισμού του κινέζικου κρατικο/καπιταλιστικού μοντέλου οριστικοποίησε τον προσανατολισμό και των δυτικών αφεντικών. Ο τσαχπίνης ήταν / είναι απλά το άλλοθι…