Παρασκευή 26 – Σάββατο 27 Φλεβάρη. Το τρίτο στοιχείο που διαφοροποιεί απόλυτα τις τωρινές εξελίξεις απ’ ότι “μοιάζει” μ’ αυτές (ή απ’ ότι επιστρατεύεται για να τις κουκουλώσει), είναι η τεχνολογία και η ιδιοκτησία της. Τα παραδοσιακά χάρτινα αρχεία (απ’ τα ληξιαρχεία ως τα αρχεία του υπουργείου μεταφορών και απ’ τα αρχεία δημόσιας τάξης μέχρι εκείνα των εφοριών, των υποθηκοφυλακείων και των ασφαλιστικών ταμείων) ήταν ιδιοκτησία των κρατών· και εξαιρετικά δυσκίνητα. Το ότι ήταν ιδιοκτησία των κρατών σήμαινε (τυπικά τουλάχιστον) κάποιο είδος προστασίας των υπηκόων από «διαρροές» των στοιχείων τους, και αλλότρια χρήση.

Τώρα πια δεν ισχύει αυτό. Ακόμα και οι κρατικές ψηφιακές υποδομές χρησιμοποιούν μηχανήματα, sοftware και τα λοιπά ιδιωτικών εταιρειών. Οι τηλεπικοινωνίες επίσης που απαρτίζουν αυτό που λέγεται «δίκτυο» ανήκουν κι αυτές σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το τι είδους «παράθυρα» μπορούν να κατασκευάζουν αυτές οι επιχειρήσεις στα προγράμματά τους ώστε να υποκλέπτουν τα data είναι κάτι εντελώς άγνωστο για τους χρήστες, όποιοι και νάναι. Και τέτοια «παράθυρα» υπάρχουν!

Θα υποσχεθούν, θα ορκιστούν οι πολιτικές βιτρίνες, ότι τα δεδομένα υγείας που έχουν αρχίσει να ψηφιοποιούν θα μείνουν «απόρρητα», «προστατευμένα», σε «καλά χέρια»… Ακόμα και η πιο ειλικρινής πολιτική βιτρίνα του σύμπαντος θα λέει ψέμματα: όλα αυτά είναι εφικτό να υποκλαπούν – απ’ όσους ξέρουν να το κάνουν. Και είτε δεν θα το μαθαίνουμε, είτε θα κυκλοφορεί σαν «ανατριχιαστική είδηση» ότι κάποιος εχθρός χάκαρε τους υπολογιστές … και έκλεψε τα στοιχεία…