Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Ένας 75χρονος (σήμερα) έντιμος μαρξιστής, μέλος του ολλανδικού κομμουνιστικού κόμματος, επικεφαλής για τρία χρόνια (απ’ το 2013 ως το 2015) της ολλανδικής Αντιφασιστικής Αντίστασης και από τότε επικεφαλής της Επιτροπής Επαγρύπνησης Κατά της Επανεμφάνισης του φασισμού ονόματι Kees van der Pijl (ένας «γέρος» δηλαδή απ’ αυτούς που καταλαβαίνουν καλά την ιστορική διαλεκτική της καπιταλιστικής / ιμπεριαλιστικής κίνησης, άρα δεν έχει θέση στα ελληνικά ‘επαναστατικά’ φέουδα), δημοσιοποίησε νωρίς νωρίς, στις 27 Απρίλη του 2020, μια εκτεταμένη ανάλυση με τίτλο: Health Emergency or Seizure of Power? The Political Economy of Covid-19. (Κατάσταση υγιειονομικής έκτακτης ανάγκης ή κατάληψη της εξουσίας; Η πολιτική οικονομία της covid-19).

Όπως και κάθε άλλος απ’ τους ελάχιστους που καταλαβαίνουν, ο van der Pijl ήξερε και ξέρει ότι τα «γεγονότα» ποτέ δεν πρέπει να τα «εισπράττουμε» με τον τρόπο που μας σερβίρονται∙ ειδικά όταν πρόκειται για ρητορικές και έργα της καπιταλιστικής / κρατικής εξουσίας. Ήξερε και ξέρει πως όποιος υιοθετεί έστω και μια λέξη απ’ τον λόγο της εξουσίας (πολύ χειρότερα τις σκηνοθεσίες της) είναι καταδικασμένος να γίνει τμήμα της∙ είναι ένας «αόρατος» ίσως αλλά δραματικός πολιτικός θάνατος… Ήξερε και ξέρει, τέλος, ότι κανένα «σοκ και δέος» δεν απομυθοποιείται αν δεν εξεταστεί η γενεαλογία του.

Η ανάλυση του van der Pijl ξεκινάει έτσι, to the point:

Στις 11 Μάρτη του 2020, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακήρυξε επίσημα το ξέσπασμα της covid-19 ως παγκόσμιας πανδημίας, την πρώτης μετά την γρίπη των χοίρων H1N1 το 2009. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ένα μεγάλο τμήμα του πλανήτη βρέθηκε σε lockdown, εξαναγκάζοντας τους ανθρώπους να μείνουν στα σπίτια τους, βγάζοντας εκτός νόμου το τζόκινγκ ή την επαφή με άλλους, κλπ, όλα αυτά υποτίθεται για την ασφάλειά τους.

Σ’ αυτό το κείμενο αμφισβητώ αυτή την υπόθεση. Όπως έγινε και σε προηγούμενα γεγονότα που έχουν σηματοδοτήσει το γεγονός ότι η εποχή των πολιτικών συμβιβασμών στη Δύση οδεύει στο τέλος της και ότι ξεδιπλώνεται στη θέση της μια πολιτική του φόβου (πρώτα οι επιθέσεις της 11ης/9ου στη Ν. Υόρκη και την Ουάσιγκτον, ύστερα ο καινούργιος Ψυχρός Πόλεμος με την ρωσία που δραματοποιήθηκε με την κατάρριψη της πτήσης ΜΗ17), ο τρόπος που αξιοποιείται το γεγονός για άλλους σκοπούς είναι πολύ σημαντικότερος απ’ τa υγιειονομικά χαρακτηριστικά του καθ’ εαυτά. Και σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως και στις δύο προηγούμενες, η Ατλαντική καθεστηκυία τάξη που βασίλεψε την μεταπολεμική φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη, αρπάζει την ευκαιρία (χωρίς υποχρεωτικά να την έχει δημιουργήσει) για να προσπαθήσει να ρεφάρει την απώλεια του ελέγχου τόσο μέσα στα σύνορά της όσο και εκτός….

Αν μπορεί, ωστόσο, να δημιουργήσει τις «ευκαιρίες» που χρειάζεται γιατί να μην το κάνει αυτή η καθεστηκυία τάξη; Ωστόσο αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει αξία να ερευνηθεί μόνο ΜΕΣΑ στην αντικαπιταλιστική / αντικρατική ανάλυση∙ διαφορετικά ξεπέφτει σε αποπροσανατολιστικές τερατολογίες.