Τα καθημερινά τρομοδελτία ειδήσεων, τα τρομοδιαγγέλματα, οι παλινωδίες, τα ωμά ψέματα σε σχέση με τον κορονοντουβρουντζά, οι καραντίνες, οι διαγκωνισμοί μεταξύ φαρμακοβιομηχανιών για το εμβόλιο, η κατάργηση όσων ξέραμε ως δικαιωμάτων κι ελευθεριών στα εργασιακά, στην καθημερινότητα, στις σχέσεις μας, η ωμή καταστολή (όχι μόνο στα μέρη μας) σηματοδοτούν την πολυθρύλητη “νέα κανονικότητα”.
Να, μερικές εκφάνσεις της:
Κάποιες άλλες εκφάνσεις αυτής της “νέας κανονικότητας” τις είδαμε στις 17 Νοέμβρη καθώς και στις 6 Δεκέμβρη. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ε;
Από τις σελίδες του κλάξον (χάρτινες ή ψηφιακές) δεν διεκδικήσαμε ποτέ το ρόλο ειδικών ή γιατρών, δεν αμφισβητήσαμε καν την ύπαρξη του κοροντουβρουντζά, προσέξαμε πάρα πολύ πώς μιλήσαμε για τις πραγματικές απώλειες ανθρώπων.
Εννοείται πως δεν την “γλυτώσαμε” φυσικά. Τα μέσα εξαπάτησης και σύγχυσης έχουν φτιάξει έναν ωραιότατο κοινό χαρακτηρισμό όπου μέσα του πετιούνται συλλήβδην τερατολόγοι φασίστες, συνωμοσιολόγοι τύπου επίπεδης γης, αντιεμβολιαστές, επιστήμονες που αμφισβητούν την κυρίαρχη ρητορική, άνθρωποι και συλλογικότητες που επιμένουν να εκφράζουν αντιρρήσεις. Όλοι, μα όλοι αυτοί είναι ψεκασμένοι/ες. Κι έτσι έχουμε πάλι μια τυπική θεωρία “δύο άκρων” που πολύ όμορφα βολεύει τα αφεντικά. Οι άνθρωποι που σπεύδουν να οικειοποιηθούν τους φορεμένους από πάνω χαρακτηρισμούς ενδύονται το μανδύα της “υπεύθυνης στάσης”. Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως, με λίγο διάβασμα κι ανάλυση οι διαφορές και οι στοχεύσεις είναι σαφείς. Οι τερατολόγοι/συνωμοσιολάγνοι μια χαρά θολώνουν τα νερά προς όφελος των κερδών και των επιδιώξεων των αφεντικών. Από πού κι ως πού είναι το ίδιο με όσους/ες αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη; Οι οικειοποιούμενοι/ες αυτή τη θεωρία των δύο άκρων κάνουν ένα τραγικό κατ’ ημάς λάθος: Ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στην κρατική/εργοδοτική/επιχειρηματική αυθαιρεσία.
Από την πλευρά μας, δεν πρόκειται να κάνουμε τους χαζούς. δεν πρόκειται να κατεβάσουμε αμάσητα τα ψέματα που μας πετάνε στα μούτρα, ψέματα που με λίγο ψάξιμο τα βρίσκει ο καθένας/καθεμία. Όχι αμφισβητώντας τον ιό (πάμε πάλι από την αρχή), όχι αμφισβητώντας την ύπαρξη νεκρών. Αμφισβητώντας όμως τα νούμερα που δίνουν οι από πάνω (τι γίνεται τελικά ρε παιδιά με τις διπλές λίστες κρουσμάτων στην ψωροκώσταινα;), αμφισβητώντας τις “καλές προθέσεις” των φαρμακοβιομηχανιών (από πότε μας αγάπησαν;, από πότε ξεχνάμε εγκλήματα του παρελθόντος;), επισημαίνοντας τη δολιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από κράτη, επιχειρήσεις και δημαγωγούς η κατάσταση, αμφισβητώντας την κοινωνία ελέγχου, επιτήρησης και εθελοδουλείας που σερβίρει η 4η βιομηχανική επανάσταση, τα κέρδη των αφεντικών και η μεμψιμοιρία των λογή λογής όψιμων συμμάχων τους. Έχουμε γράψει διάφορα εδώ. Μιλάμε για κάποια φοβερή και τρομερή συνωμοσία; Όχι. Είναι απλός, στυγνός καπιταλισμός.
Κι επειδή εμείς είμαστε περιθωριακοί, σας δίνουμε τα παρακάτω από ανθρώπους που μόνο γι αυτό δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Δεν θα σχολιάσουμε τίποτα, δεν θα διευκρινίσουμε πού συμφωνούμε και πού όχι. Απλώς, ψάχνοντας τα βρήκαμε. Επειδή ρωτάμε. Όσο μπορούμε.
1. Η καθηγήτρια Γενετικής Alexandra Henrion Caude λέει τα παρακάτω:
2 Συνέντευξη του Δημήτρη Κούβελα, καθηγητή – διευθυντή του Εργαστηρίου Κλινικής Φαρμακολογίας στο ΑΠΘ στον real fm για τη θεραπεία και το εμβόλιο: ΕΔΩ
3. Ένα podcast του Χατζηστεφάνου (info-war) για τις πατέντες των φαρμακοβιομηχανιών: ΕΔΩ
Θα επανέλθουμε. Χωρίς να παριστάνουμε τίποτα.
Σιγά σιγά κόσμος και κοσμάκης αντιλαμβάνεται ότι η “χαρωπή δουλειά από το σπίτι” δεν είναι και τόσο χαρωπή. Η ψευδαίσθηση μιας κάποιας ελευθερίας από τον προϊστάμενο μέσω τηλε-εργασίας είναι απλά, ψευδαίσθηση.
Ότι όσο δεν παλεύουμε να κρατήσουμε τα κεκτημένα στους χώρους δουλειάς, τόσο θα χάνουμε (βλ. αλλαγές στο καθεστώς υπερωριών, μειώσεις μισθών, 10ωρη εργασία). Ότι τελικά, όσο ξεχνάμε να διεκδικούμε, τόσο θα μας θάβουν.
Διαβάστε εδώ, για παράδειγμα, ή εδώ ή εδώ ή εδώ και ρωτήστε τίποτα φίλους, συναδέλφους, τίποτα deliverάδες, δασκάλους και δασκάλες, τίποτα άνεργους και άνεργες.
Και ας ετοιμαστούμε…
